توقعتان از دیگران را به صفر برسانید

توقعتان از ديگران را به صفر برسانيد

توقع به معناي انتظار داشتن است. توقعات بخش بزرگي از زندگي ما هستند. اگر توقعاتي كه ما از ديگران داريم براورده نشود باعث ناراحتي، استرس و اضطراب ما خواهد شد. كساني كه توقع زيادي از بقيه دارند اصولا آدم هايي هستند كه خودشان را باور ندارند. اگر ما به مرحله اي برسيم كه خودمان را باور داشته باشيم، انتظاراتمان را از بقيه كم ميكنيم.

هرچه اعتماد به نفس بيشتري داشته باشيم، خودمان را بيشتر قبول داريم و به اين مسئله واقفيم كه هيچكس مسئوليتي در قبال كارهايي كه برايش انجام داده ايم ندارد. چون ما بدون چشم داشت و توقع آن كارها را انجام داده ايم. اين را بپذيريد كه ما نميتوانيم ديگران را تغيير بدهيم.

بنابراين براي اينكه آرامش بيشتري داشته باشيم بايد از خودمان شروع كنيم. توقعاتمان را از اطرافيان كم كنيم تا در برخوردهايي كه از آن ها ميبينيم ناراحت نشويم. اگر شخصيت و آزادي عمل هركس را به رسميت بشناسيد، آن ها هم رفتارشان با شما سازگارتر ميشود. در حقيقت در اكثر مواقع خود شما آيينه ي رفتار ديگران هستيد.

اينكه شما يك آدم مهربان و قابل احترام هستيد، دليلي بر اين نميشود كه ديگران قطعا شما را دوست داشته باشند. وقتي اين رفتارهاي خوب را به اميد اينكه ديگران دوستتان داشته باشند از خود نشان ميدهيد، ولي در مقابل به انتظاري كه شما از ديگران داريد پاسخ داده نميشود، شما سرخورده خواهيد شد و احساساتتان آسيب خواهد ديد. پس به جاي اينكه سعي كنيد كاري كنيد كه ديگران دوستتان داشته باشند، فقط آدم محترم و قابل اعتمادي باشيد.

گاهي اوقات شما حرفي را ميزنيد كه فكر ميكنيد حرف درستي است. به همين دليل فكر ميكنيد اين حرف به اندازه اي كه براي شما مهم است، بايد براي بقيه هم مهم باشد و با حرف هايتان موافق باشند. اما ممكن است آدم هاي اطراف شما اين ديدي را كه شما به موضوع داريد، نداشته باشند. و كاملا با شما مخالف باشند و اين مخالفتشان را هم صراحتا اعلام كنند. توقع نداشته باشيد كه همه، همه ي حرف هاي شما را بفهمند.
شما بايد طبق رفتارها و عملكردهاي خودتان، به خودتان ارزش و اعتبار بدهيد. نه اينكه منتظر بمانيد تا ديگران طبق نظر و فكر خودشان به شما امتياز بدهند. ارزش و اعتبار شما، درون خود شماست. بقيه هم مشغله هاي خودشان را دارند و نميتوانند دائما ارزش هاي شما را تاييد كنند و به شما اعتبار بدهند. پس رضايت دروني و تاييد خودتان برايتان مهم باشد نه تاييد ديگران.

اگر بخواهيد خودتان را براي كارهايي كه بهتر از ديگران انجام ميدهيد وابسته به تشويق و تحسين ديگران كنيد، فقط خودتان را در معرض نااميدي قرار داده ايد. هيچ كاري را بخاطر تحسين ديگران انجام ندهيد. بلكه بخاطر خواست قلبي خودتان انجامش دهيد تا حتي اگر كسي از بابت انجامش شما را تشويق نكرد، خودتان از كار خودتان راضي باشيد. مهم نيست حتي اگر بقيه تلاش شما را نبينند. چيزي كه به شما اعتبار ميدهد رضايت دروني خود شماست.
انتظار نداشته باشيد كسي شما ر درك كند. اين را قبول كنيد كه هيچكس مجبور نيست خودش را به جاي شما بگذارد يا اينكه به درد دل هايتان گوش بدهد. يادتان نرود كه هيچ دو نفري در اين دنيا طرز نگاهشان به زندگي كاملا يكسان نيست. پس انتظار اين را نداشته باشيد كه بقيه بفهمند در قلب و ذهن شما چه ميگذرد.

در روابطتان، مخصوصا در زندگي مشترك، توقع نداشته باشيد همسرتان شما را صد در صد راضي نگه دارد. و تمام معيارهاي مد نظرتان را داشته باشد. اگه بتوانيد از اين توقع دست برداريد، يك ارتباط واقع بينانه و در عين حال لذت بخش را تجربه خواهيد كرد.
توقع اين را نداشته باشيد كسي شما را شاد كند. ممكن است كه كنار يك نفر بيشتر به شما خوش بگذرد، اما اين دليل نميشود كه شما از آن شخص توقع داشته باشيد دائما اسباب سرگرمي و شادي شما را فراهم كند. اگر اينطور باشد، چون شاديتان را وابسته به شخص ديگري ميبينيد در طولاني مدت از خودتان راضي نخواهيد بود.
وقتي مشكلي برايتان پيش مي آيد، توقع نداشته باشيد كه همه به كمك شما بيايند يا به شما راه حل بدهند. اگر مشكلي در زندگيتان وجود دارد، مربوط به خودتان است. و جز خودتان نبايد از ديگري توقع حل و فصلش را داشته باشيد. آدمي نرمال و توانمند است كه خودش راه نجات خودش باشد و بس. ديگران نهايتا در حد يك مشاوره يا راهنمايي بتوانند به شما كمكي بكنند.
اينكه ما بخواهيم با ديگران رفتار خوبي داشته باشيم، تنها به اين اميد كه رفتار آن ها هم با ما خوب باشد، درست نيست. تضميني وجود ندارد كه صد در صد افراد اينطور عمل كنند. ممكن است آدمي شخصيت و ادبش از پايه و اساس مشكل داشته باشد. اگر توقع شما از آن شخص بالا نباشد، رفتار نامناسب او باعث رنجش شما نخواهد شد.

اگر از بقيه توقع داريد كه به شما احترام بگذارند، اول بايد خودتان به خودتان احترام بگذاريد. به سلامتي و ظاهر خودتان اهميت بدهيد و براي رشد و پيشرفت خود زمان بگذاريد. اين رفتارها نشان دهنده احتراميست كه براي خودتان قائليد. و با اين رفتارها استانداردهايي را تعيين ميكنيد كه ديگران هم طبق همين استانداردها با شما رفتار ميكنند.
اگر توقعتان را از بقيه به صفر برسانيد به بلوغي رسيده ايد كه كمتر كسي ميرسد. شما آرامشي را از اين به بعد تجربه خواهيد كرد كه ماحصل اين بلوغ است. چون ميدانيد كه جز خودتان شخص ديگري مسئول زندگي شما نيست و تنها خودتان ناجي خودتان هستيد.