چرا داشتن هدف امری ضروری است؟
کسی که هدف ندارد، مانند شخصی است که در بیابان، دایره وار به دور یک نقطه می چرخد. این شخص هیچ وقت از بیابان خارج نمی شود. و اگر کسی به او کمک نکند، از تشنگی و گرسنگی می میرد.
کسی که هدف ندارد، دچار آشفتگی ذهنی است. ذهن آشفته از این شاخ به آن شاخ می پرد. و نمی تواند روی یک موضوع متمرکز شود. ارزش هایش مرتب تغییر می کند و ارزشی ندارد که به او معنا داده و بتواند از آن دفاع کند. چنین شخصی، ثبات شخصیتی هم ندارد. و تحت تاثیر محیط و تبلیغات پیوسته راه و مسیرش را تغییر می دهد.
و طبعا به هیچ کدام از ایده هایش عمل نمی کند. و نیز به عهد و قول خودش هم پایبند نیست. او از انجام هر کاری زود خسته می شود و نمی تواند ضعف ها و خطا هایش را ارزیابی کند. وقتی برای خودمان هدف تعین می کنیم، تمام امکانات وجودی ما برای رسیدن به آن هدف بسیج می شود. و آشفتگی های ذهنی ما از میان می رود.
در سال ۱۹۵۰ طی یک تحقیق دانشگاهی در ایالات متحده آمریکا، از دانشجویان سال آخر پرسیدند که هدف هایشان در زندگی چیست؟
۲۰ درصد آن ها هدف هایی را بیان کردند. ولی تنها ۴ درصد دانشجویان، هدف هایشان را نوشته بودند.
سال ها بعد، به آن افراد برگشتند. و متوجه شدند که آن هایی که هدف داشتند. در سطح متوسط، افراد موفقی بودند. ولی کسانی که هدف هایشان را نوشته بودند، مشاغل بالای کشور را بر عهده داشتند. و درآمدشان بیش از نود و شش درصد بقیه بود.